به گزارش خبرساز ایران، ترافیک، مشکلات اجاره‌بها، گشتن در توییتر در تمام طول روز، و صحبت با زنان – همه اینها بخشی از یک زندگی جدید عجیب برای مردانی است که کابل را فتح کردند.
طالبان پایتخت کشورشان را به تصرف خود درآوردند و قدرت را در سال ۲۰۲۱ به دست گرفتند. آنها در آن زمان قول داده بودند که رویکرد مترقی تری را در مقایسه با زمانی که در اواخر دهه ۱۹۹۰ حکومت می کردند، در پیش بگیرند و گفتند که به زنان آزادی های بیشتری می دهند و با شهروندان آن رفتار منصفانه می کنند.
در عوض، حکومت طالبان به طور مداوم اجازه حضور زنان در مدارس و دانشگاه ها را کاهش داده است و در طول سال گذشته معترضان را به قتل رسانده است. ژنرال بازنشسته آمریکایی جک کین گفت که تحت حاکمیت طالبان، شرایط در افغانستان به آنچه در سال ۲۰۰۱ قبل از حمله آمریکا بود، بازگشته است.
برخی از سربازان طالبان در مواضع ممتاز دولت مستقر شده اند. اما بر اساس گزارشی از صباوون صمیم، یک محقق مستقل، پنج سرباز طالبان که از زندگی روستایی خود به عنوان جنگجویان مقدس دور شده‌اند و اکنون وقت خود را در خودرو سپری می کنند، می‌گویند که از زندگی شهری خسته شده‌اند.
مصاحبه های صمیم در اواخر سال ۲۰۲۲ با این پنج مرد – یک فرمانده، یک تک تیرانداز، یک معاون فرمانده و دو جنگجو – در ۲ فوریه توسط سازمان غیرانتفاعی شبکه تحلیلگران افغانستان یا AAN منتشر شد.
آنها به تصویر می کشند که چگونه این پنج جنگجو، ۲۴ تا ۳۲ ساله، از تماشای آسمان برای حملات هواپیماهای بدون سرنشین به دست و پنجه نرم کردن با نبردهای روزمره شهری مانند اعتیاد به اینترنت و کارفرمایان دشوار رسیده اند. صمیم در گزارش خود نوشت: «تأثیر اجتماعی زندگی در بافت شهری بر طالبان قابل توجه است.
از دست دادن زمان جهاد
حذیفه، یک تک تیرانداز ۲۴ ساله که اکنون در یک منطقه پلیس کار می کند، گفت: «طالبان قبلاً بدون محدودیت بودند، اما اکنون ما ۲۴ ساعت شبانه روز و هفت روز هفته در یک مکان، پشت میز و کامپیوتر در کابل می نشینیم. وی به صمیم گفت. “زندگی بسیار خسته کننده شده است، شما هر روز همان کارها را انجام می دهید.”
حذیفه مانند چهار برادر خود متاهل و دارای فرزندانی است. زمانی که نیروهای تحت رهبری ایالات متحده طالبان را در سال ۲۰۰۱ سرنگون کردند، هر پنج کودک یا حتی به دنیا نیامده بودند. اکثر آنها تا سال ۲۰۲۱ هرگز کابل را ندیده بودند. صمیم نوشت، آنها بین ۶ تا ۱۱ سال را صرف جنگیدن برای طالبان کرده بودند و در نوجوانی به آنها پیوستند. بر اساس گزارش AAN، او گفت که اکنون در وزارت کشور کار می کند، کامران ۲۷ ساله، معاون فرمانده گروه، هنوز “زمان جهاد” را از دست می دهد.
کامران به صمیم می‌گوید: «حالا وقتی کسی برای یک کار دولتی نامزد می‌شود، ابتدا می‌پرسد که آیا آن سمت ماشین دارد یا نه. ما قبلاً در میان مردم زندگی می‌کردیم. بسیاری از ما اکنون خود را در دفاتر و کاخ‌های خود حبس کرده‌ایم و این زندگی ساده را رها کرده‌ایم.»
کشف توییتر، ترافیک و صحبت با زنان
بر اساس گزارش AAN، عبدالنافی، ۲۵ ساله، مبارزی که اکنون به عنوان مدیر اجرایی در دولت کار می کند، گفت که باید یاد بگیرد که چگونه از رایانه برای شغل جدید خود استفاده کند. او به صمیم گفت، با این حال کار زیادی برای او وجود ندارد، و بنابراین بیشتر وقت خود را در توییتر می گذراند. او گفت: “ما به وای فای و اینترنت پرسرعت متصل هستیم. بسیاری از مجاهدین، از جمله من، به اینترنت، به ویژه توییتر معتاد هستیم.”
به گفته صمیم، یکی دیگر از منبع نگرانی های جدید عبدالنافی، صحبت با زنانی است که به گفته سازمان های بین المللی از زمانی که طالبان قدرت را به دست گرفتند، حقوق آنها مکرراً زیر پا گذاشته شده است. تفسیر دقیق طالبان از قوانین اسلامی بدین معناست که رهبران آن معتقدند که مردان و زنان باید در فضاهای عمومی جدا شوند.
بر اساس این گزارش، عبدالنافی تعجب خود را از داشتن زنی در کلاس کامپیوتر با او توصیف کرد و گفت که به دلیل ملاقات با زنان از نزدیک شدن به بازار محلی می ترسد.
حذیفه، تک تیراندازی که در پلیس کار می کرد، گفت که او و همکارانش ابتدا از زنانی که برای کمک به آنها مراجعه می کردند پنهان می شدند، زیرا “در تمام زندگی ما هرگز با زنان غریبه صحبت نکرده ایم.” حذیفه به صمیم گفت که مقامات طالبان باید به آنها می گفتند که در قوانین اسلامی صحبت با زنان قانونی است، زیرا این وظیفه آنها به عنوان مجری قانون است.
برای عمر منصور، یک فرمانده ۳۲ ساله که به یک مقام بلندپایه دولتی دست یافته است، ترافیک و اجاره دو مورد از بزرگترین مشکلات او در کابل است. او به صمیم گفت: “چیزی که من در مورد کابل دوست ندارم، توقف روزافزون ترافیک آن است. سال گذشته، قابل تحمل بود، اما در چند ماه گذشته، بیشتر و بیشتر ازدحام شده است.” عمر منصور ماهانه ۱۸۰ دلار درآمد دارد و گفت که اجاره خانه برای او بسیار زیاد است که بتواند در این سطح از پست نیز خانواده اش را به کابل بیاورد.
عبدالسلام، ۲۶ ساله، دهقانی که چندین بار برای طالبان جنگید، اکنون پست های بازرسی جاده ها را در اختیار دارد و شکایت می کند که احساس می کند رفتار طالبان با جنگجویان بدتر شده است، زیرا سربازان دیگر نیروی انسانی ارزشمندی در زمان صلح نیستند.
او به صمیم می گوید: «در منطقه ما ضرب المثلی هست که پول مثل غل و زنجیر است، حالا اگر شکایت کنیم یا سر کار نیاییم یا قوانین را رعایت نکنیم، حقوق ما را قطع می کنند.
سلام، همراه با چند جنگجوی دیگر طالبان که با آنها مصاحبه شد، احساس کرد که مردم نیز از احترام به آنها دست کشیده اند.
ثبت دیدگاه