سرنوشت عجیب پادشاهان ایران جدید

به گزارش خبرساز ایران، ایام انقلاب همزمان است با نابودی رژیم شاهنشاهی و سلطنت بعد از چند هزار سال. به همین مناسبت بد نیست به این سوال پاسخ دهیم که چرا نظام شاهنشاهی سرانجام در ایران نابود شد؟ از جهات مختلفی به این پرسش پاسخ داده شده است. شاید یکی از مبنایی ترین پاسخ ها تحلیلی باشد که از جانب برخی متفکرین فلسفه سیاسی از جمله سید جواد طباطبایی ارائه داده شده است.

سید جواد طباطبایی معتقد است که سلطنت شاهنشاهی به صورت ایرانشهری و در قالب نوعی ساختار سیاسی منظم در دوران هخامنشایان، اشکانیان و ساسانیان وجود داشت. این ساختار سیاسی با نابودی ایران باستان و وارد شدن ساختار خلافت به داخل ایران در قرون اولیه اسلامی تغییر کرد. در قرون نخستین هجری، هیچ دولت ایرانی قادر به بازسازی این ساختار سیاسی نبود. در دوران رنسانس ایران یعنی صفویه، این ساختار سیاسی تا حدی احیاء شد اما این احیاء کامل و جامع نبود و به صورت ناقص از گور برخواست. همین اتفاق زمینه ساز نابودی سلطنت را فراهم کرد.

توضیح آنکه، در دوران هخامنشیان نوعی ساختار سیاسی منظم در ایران حکم فرما بود. در راس این ساختار، شاهنشاه وجود داشت و در مراتب پایین تر شاهزادگان، اشراف، وزرا و حکام مجلس قرار داشتند. شاه در این سلسله نوعی جبار یا حاکم مطلق نبود بلکه به نوعی شاه شاهان بود و راس هرم ساختاری به حساب می آمد که خود از نظم درونی و سیاسی برخوردار بود. با نابودی این ساختار، بخش های مهمی از این سیستم منظم رو به فراموشی گذاشت.

در زمان صفویه که شاهان سعی داشتند به نوعی ایران را احیاء کنند، این سیستم به صورت ناقص احیاء شد. به این صورت که شاه دوباره در راس هرم سیاسی قرار گرفت اما طبقات دیگر یعنی اشراف، شاهزادگان و وزرا و حکام سایر مناطق بسیار ضعیف بودند و به صورت درستی احیاء نشدند. از این رو، شاه در این سیستم به قدرت مطلقه تبدیل شد. همچنین، در این سیستم جدید ساختاری برای تعیین جانشین و ولیعهد تعریف نشده بود؛ از این رو، شاهان دائما نگران شورش فرزندان خود بودند و به همین دلیل، پیش دستی کرده و بسیاری از فرزندان خود را می کشتند و یا بعد از کور کردن راهی حرم سرا می کردند. این امر باعث می شد از طرفی خود شاه تبدیل به یک دیکتاتور دیوانه شود و زمینه شورش اطرافیان و لشگریان را فراهم کند و از طرف دیگر، فرزندان نیز از دربار، وضعیت کشورداری و ارتش دور بوده و بعد از مرگ پدر و احیانا برادران و تاج گذاری تبدیل به شاهی ضعیف النفس و دور از مبادی کشورداری و حکمرانی شوند.

این تحلیل به خوبی نشان می دهد که چرا اکثر پادشاهان ایران سرنوشت خوبی نداشتند. از زمان سلطنت شاه اسماعیل صفوی تا پایان دوران محمد رضا پهلوی کمتر پادشاهی بوده که به مرگ طبیعی از دنیا رفته و بدون خشونت یا ترور یا شورش و قیام قدرت را به دست دیگری داده باشد. این بازسازی الکن و ناقص سلطنت و بالطبع، قدرت گیری وحشتناک پادشاهان علت اصلی این امر بوده است. در این سیستم نو، پادشاهان تبدیل به دیوانگان شیفته قدرتی می شدند که به زور سعی در حفظ سلطنت خود  داشتند و همین امر پایه سلطنت را سست‌تر می‌کرد.

مروری بر سرنوشت پادشاهان ایران

بد نیست به سرنوشت همه پادشاهان ایران از ابتدای صفویه تا پایان پهلوی اشاره داشته باشیم تا نظریه بالا را بسنجیم. جدول زیر سرنوشت پادشاهان ایران جدید را شرح می دهد: