به گزارش خبرساز ایران، تهرانی‌ها برای اولین بار دوچرخه را در میدان مشق یا همان باغ ملی دیدند. ۲ پسر نوجوان که گویا از فرزندان کارکنان سفارت انگلستان در تهران بودند سوار بر مرکب آهنی دیده شدند. از همان روز زمزمه مردم کوچه و خیابان یک‌چیز بود: «مگر جز بچه شیطان یا جن و پری، کسی می‌تواند چنین مرکب نامعقولی را براند و حرکات غریب بکند و در کوچه‌ها پیچ‌وتاب بخورد.» مردم با دیدن دوچرخه زیر لب «بسم‌الله» می‌گفتند و رد می‌شدند.
کم‌کم چشم مردم به این مرکب جدید عادت کرد و زودتر از آنچه فکر می‌کردند دوچرخه‌سوار شدند آنقدر که اسباب دوچرخه‌سازی در تهران فراهم شد و به یکی از شغل‌های جذاب تبدیل شد. «جعفر شهری» در کتاب معروف «طهران قدیم» می‌نویسد: «نخستین دوچرخه‌سازی تهران را دوچرخه‌سازی حسین آقا شیخ در خیابان ناصریه (ناصرخسرو) می‌دانند که بعد از آن دکانی نیز توسط شخصی ارمنی‌تبار به نام ادیک در خیابان منوچهری دایر شد و به‌تدریج مغازه‌های دیگری در تهران برای کرایه و تعمیر دوچرخه عمومیت پیدا کردند و دوچرخه‌سازی یا دوچرخه‌فروشی جزء چشمگیرترین مشاغل در تهران قدیم محسوب شد.»
تهرانی‌ها تصدیق دوچرخه گرفتند
۲۳ مرداد ۱۳۰۵ نخستین نظامنامه دوچرخه‌سواری در روزنامه‌های کثیرالانتشار تهران به چاپ رسید. تدوین این نظامنامه در زمانی انجام شده بود که میزان استفاده از این وسیله آهنی اوج گرفت. مردم از دوچرخه بدون رعایت احوال رهگذران استفاده می‌کردند. برای همین نظامنامه دوچرخه‌سواری در ۲۰ ماده تدوین و چاپ شد.
بر اساس این قانون، هیچ‌کس حق نداشت که بدون گواهینامه با دوچرخه در شهر و حومه حرکت کند. قرار بر این شد اداره کل تشکیلات نظمیه از دارندگان دوچرخه امتحان بگیرد و برای آن‌ها گواهینامه دوچرخه‌سواری صادر کند. دوچرخه‌سواری برای اشخاص زیر ۱۳ سال ممنوع بود و ۱۳ تا ۱۸ ساله‌ها نیز حق کرایه کردن دوچرخه را نداشتند.
پس از این قانون، نظامنامه سیر و حرکت دوچرخه در شهر و حومه نیز در سال ۱۳۰۹ تهیه شد و بر اساس آن دوچرخه‌ها پلاک دار شدند و وضعیت دوچرخه‌سواری در کوی و برزن سروسامان گرفت.
ثبت دیدگاه