به گزارش خبرساز ایران، از دیرباز لشکرکشی سپاهیان به مناطق دور، معضل جنگ سالاران و فرماندهان بوده است. تامین آذوقه، اسب و شتر و سلاح برای یک لشگر ۲۰۰ یا ۳۰۰ هزار نفری بسیار سخت و طاقت فرسا بود. به جز این، حفظ آرامش سپاهیان و جلوگیری از شورش آنان نیز ذهن فرماندهان را به خود مشغول می داشت.
بیشتر سربازان مردانی جوان، نیرومند و خشن بودند که مجبور می شدند چند ماه از همسر و خانواده شان دور باشند. میل جنسی در این افراد طغیان می کرد و این طغیان می توانست به شورش سربازان، تجاوز آنان به زنان شهرها و روستاهای مختلف و حتی تجاوز به زیردستان و هم رزمان بینجامد و این امور قلب سپاه را چند تکه می کرد.
فرماندهان بزرگ برای این معضل تدابیری خاص می اندیشیدند. در «رستم التواریخ» آمده است که کریم خان زند همواره زنانی را همراه لشگر خود روانه جنگ می کرد تا آنان دچار طغیان جنسی نشده و نظم سپاه از بین نرود.
مساله تسلط بر غرایز جنسی در زمان حال نیز مطرح است. همانطور که فرماندهان ارتش های مختلف به دنبال این هستند که به نوعی این معضل را حل کرده و جلوی بالا رفتن آمار تجاوز جنسی و آسیب های حاصل از آن مانند خودکشی را بگیرند، فرماندهان دشمن نیز به دنبال این هستند که از این نقطه ضعف استفاده کرده و به رقیب خود ضربه بزنند.
این مساله ارتش آمریکا را در دهه ۹۰ به فکر ساخت «بمب عشق» (love bomb) انداخت. ارتش آمریکا تلاش داشت بمب هایی را تولید کند که پس از انفجار، سیگنال های جنسی مغز دشمنان را فعال کرده و میل جنسی آنان را بالا ببرد و حتی آنان را به همجنسان خود علاقه مند کند. این بمب ها وظیفه داشتند باعث طغیان جنسی در لشگر دشمن، افزایش خشونت و در نتیجه از بین رفتن نظم و شاکله سپاه مقابل شوند.
اگرچه در اوایل هزاره جدید، پنتاگون اعلام کرد که پرونده بمب عشق را بسته اما گزارش ها حاکی از این است که ایالات متحده هنوز به این پروژه علاقه مند است و سعی دارد تحقیقات خود در این زمینه را پیش ببرد.
پایگاه لو پوئن فرانسه در گزارشی که اخیرا نوشته به پروژه بمب عشق آمریکا پرداخته و تاریخچه آن را بررسی کرده است.
بمبی که سربازان دشمن را همجنسگرا می کند
مجله لو پوئن در مقاله ای که اخیرا نوشته می گوید که در دهه ۱۹۹۰ مهندسان ارتش ایالات متحده به فکر طراحی یک بمب شیمیایی با هدف توزیع موادی بودند که سربازان دشمن را همجنس گرا می کند. در واقع، پس از رها کردن بمب ها، سربازان دشمن از نظر جنسی به یکدیگر جذب می شدند و در نتیجه کارایی خود را از دست می دادند و دست از نبرد می کشیدند.
این روزنامه – در گزارشی که توسط جوزف لوکور نوشته شده است – توضیح می دهد که ایده ساخت این سلاح به سال ۱۹۹۴ در اوهایو برمی گردد؛ زمانی که آزمایشگاه رایت که شامل صدها مهندس خبره است، مسئولیت طراحی، ساخت و توسعه فناوری های مورد نیاز نیروی هوایی ایالات متحده را بر عهده داشت. در آنجا بود که یک مهندس به فکر ساخت بمب عشق یا بمب جنسی افتاد و این ایده را به مقامات بالا دستی خود داد.
طبق گزارش لو پوئن، پژوهشکده رایت آزمایشگاهی برای ساخت این سلاح طراحی کرد و برای اجرای این طرح ۷٫۵میلیون دلار پول از نهادهای نظامی آمریکایی درخواست کرد.
در این پروژه، ساخت دو دسته بمب پیشنهاد شد. هدف یکی از این بمب ها جذب «موش‌های خشمگین» به محل دشمن و غیرقابل سکونت کردن آن بود. بمب دیگری هم سعی داشت سربازان دشمن را دچار اختلال جنسی کند.
بر اساس گزارش لو پوئن، پنتاگون “پیشنهاد” ساخت این دو بمب را برای بررسی بیشتر به بالاترین مراجع بازبینی علمی آمریکا ارسال کرد و این طرح در سال ۲۰۰۲ توسط آکادمی ملی علوم مورد بررسی قرار گرفت.
پنتاگون پس از تایید مراجع ذی صلاح، طی بیانیه‌ای از این پروژه حمایت کرد و گفت: «وزارت دفاع متعهد به شناسایی، تحقیق و توسعه سلاح های غیر کشنده ای است که از مردان و زنان ما در جنگ پشتیبانی می کند.»
لو پوئن در ادامه گزارش خاطرنشان می کند که اگرچه در آن زمان، طرح بمب عشق مورد توجه پنتاگون بود اما در جوامع علمی مورد تسمخر قرار گرفت. آزمایشگاه رایت در سال ۲۰۰۷ برنده جایزه ایگ نوبل (Ig Nobel) شد که به عنوان “جایزه نوبل برای احمق ها” شناخته می شود. ایگ نوبل یک جایزه طنزآمیز است که از سال ۱۹۹۱ به منظور تجلیل از دستاوردهای غیرمعمول در تحقیقات علمی سالانه به دانشمندان داده می شود.
اگرچه بعد از سال ۲۰۰۷ طرح بمب عشق آرام آرام فراموش شد اما برخی نشانه ها حاکی از این است که پنتاگون علاقه خود را به ساخت این سلاح حفظ کرد و حتی تلاش نمود در سال های بعد، به دور از حواشی و سر و صدا، این طرح را پیش ببرد.
ثبت دیدگاه