به گزارش خبرساز ایران، حمیدرضا هداوند که سالها سابقه فعالیت در شهرداری ورامین و شورای شهر شریف‌آباد را دارد، در هفدهمین مطلبش نوشته است:
«سال ۱۳۸۶ بود که دولت جمهوری اسلامی، تعهدی را به صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد(یونیسف) داد تا شهر تهران به طرح شهرهای «دوستدار کودک» بپیوندد و برابر مفاد این تعهد، شهرداری تهران مسئولیت دبیرخانه برای هدایت این پروژه در شهرهای خاورمیانه و شمال آفریقا را قبول کرد که البته با کمی تأخیر در سال ۱۳۸۸ به تصویب شورای اسلامی شهر تهران رسید و فعالیت‌های تهران در راستای تحقق «شهر دوستدار کودک» آغاز کرد.
در سال ۱۳۸۹ نیز «شهر دوستدار کودک» با الگوی ایرانی-اسلامی، در شورای‌عالی استان‌های ایران مصوب شد که در این مصوبه، توجه به تأکیدهای دینی، اهمیت حقوق کودکان در دین اسلام و استناد به وظایف قانونی شوراهای اسلامی شهر، به‌خصوص ماده ۷۱ قانون تشکیلات شوراها، توسط شوراهای اسلامی شهرها مدنظر قرار گرفت و شهرداری ها(به خصوص شهرداری تهران و کلانشهرها) موظف شدند اعتبارات مورد نیاز برای اجرای مطلوب این مصوبه را در ردیف‌های مربوط به بودجه سنواتی شهرداری پیش‌بینی و لحاظ کنند.
آلودگی‌های محیطزیستی و فقدان ایمنی کامل سلامت جسمی، روحی و فکری فرهنگی، تفریحی، ورزشی و اجتماعی لازم کودکان در شهرها، به‌ویژه در کلانشهرهای بزرگی نظیر شهر تهران و حتی شهرهای کوچک کشور، چالشی جدی برای کودکان، خانواده ها، مجموعه مدیران و سیاستگذاران شهرهاست.
بدون شک، طراحی فضاهای شهری و توجه به جنبه‌های درونی شهر، ضروری است اما «شهر دوستدار کودک» ابتدا باید منزلت کل ساکنان شهر را محقق کند، چون کودکان در دامان پدران و مادرانی بزرگ و تربیت می شوند که جزو شهروندان هستند و تضمین سلامت روحی و جسمی آنان با برخورداری از حقوق شهروندی، گامی اساسی در راستای تحقق شعار «شهر دوستدار کودک» است؛ چراکه این شهر، انسانی است.
تحقق «شهر دوستدار کودک» ایرانی-اسلامی نیازمند هم‌آوایی، هماهنگی و هم‌صدایی نهادهای دولتی، عمومی و خصوصی متولی حوزه کودکان نیز هست؛ چون این شهر، می‌تواند محل مطالبه‌گری حقوق کودکان از سیاست‌گذران و کارگزاران بخش عمومی باشد.
از سوی دیگر، نهادینه‌کردن حقوق کودکان و نوجوانان در ساختارهای فیزیکی، فرهنگی، اقتصادی و برنامه‌ریزی و مدیریت شهری، دائمی و واقعی‌کردن مشارکت کودکان در فرآیند توسعه فضاهای کمی و کیفی، فضاهای کودک‌محور در شهرها با ملاحظات مربوط به طیف سنی، جنسی و نیازهای ویژه کودکان نیز از ملزومات مهم در این راستاست.
توسعه فرآیندهای نرم‌‌افزاری و سخت‌افزاری«شهر دوستدار کودک» و همچنین آگاه‌سازی خانواده‌ها و نهادهای آموزشی و پرورشی نسبت به حقوق اساسی کودکان مهم است؛ چراکه افزایش آگاهی و آموزش بزرگسالان و خانواده‌ها برای شناخت و رعایت حقوق کودکان که منجر به درک زندگی و نیازهای حوزه کودک خواهد شد، می‌تواند زمینه‌ساز بسیاری از تحولات مثبت برای پیشبرد «شهر دوستدار کودک» ایرانی-اسلامی باشد».
ادامه دارد…
ثبت دیدگاه