به گزارش خبرساز ایران، عظیمی در نقد خود نوشته است:
«تصویب قانون توسط قوه مقننه(مجلس)، پس از طی مدت قانونی، لازم‌الاجرا و در صورت عدم اجرا، دارای ضمانت اجراست و یکی از همین قوانین، قانون جامع «حمایت از حقوق معلولان» مصوب اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۷ با موضوعاتی مهم است.
یکی از مهم‌ترین مواد این قانون در ذیل فصل نهم، یعنی معیشت و حمایت‌های اداری و استخدامی، ماده ۲۷ است که بیان می‌کند: «دولت مکلف است کمک‌هزینه معیشت افراد دارای معلولیت بسیار شدید و یا شدید فاقد شغل و درآمد را به میزان حداقل دستمزد سالانه تعیین و اعتبارات لازم را در قوانین بودجه سنواتی کشور منظور کند».
سازمان بهزیستی، از سال ۱۳۹۷ فرصت داشته تا با هماهنگی سازمان برنامه‌وبودجه، زیرساخت‌های اجرایی شدن این ماده را فراهم کند اما امروز، با گذشت بیش از چهارسال از تصویب این قانون، میزان مستمری ناچیزی که به افراد تحت پوشش این سازمان پرداخت می‌شود، فاصله بسیار زیادی با میزان تصریحشده در قانون دارد و بسیاری از افراد تحت پوشش این سازمان نیز همچنان پشت نوبت دریافت همین اندک مستمری هستند.
مستمری ماهیانه معلولان تحت پوشش بهزیستی، پس از ۳۰ درصد افزایشی که در آبانماه سال جاری، آن‌هم با بوق و کرنا توسط مجلس اتفاق افتاد، در کمال ناباوری، برای خانواده یک نفره ۵۴۶ هزارتومان، دو نفره ۷۸۰ هزارتومان، سه‌نفره یک میلیون و ۹۲ هزارتومان، چهارنفره یک میلیون و ۴۰۴ هزارتومان و پنج‌نفره یک میلیون و ۷۱۶ هزارتومان است!
دردآورتر این است که تنها برای تعداد بسیار کمی از معلولان شدید و خیلی شدید، مبلغی به‌عنوان کمک‌هزینه معیشت ماده ۲۷ پرداخت می‌شود که تنها ۲۰۰ هزارتومان، آن‌هم هر سه ماه یک‌بار است!
حال سئوال اینجاست که چرا سازمان بهزیستی که موظف به حمایت از محروم‌ترین قشر جامعه است، تا این میزان در ایفای وظایفش کوتاهی می‌کند؟
مگر جز این است که معلولان، علاوه بر هزینه‌های عادی زندگی، هزینه‌های مضاعفی به‌عنوان دارو و درمان، تجهیزات توان‌بخشی و… بر دوششان است و در حوزه اشتغال، با چالش‌های مضاعفی نسبت به سایر افراد مواجه‌اند؟
مگر در شرایط بحرانی نظیر همه‌گیری ویروس کرونا، اختلالات اینترنت و… قشر آسیب‌پذیرتری چه ازلحاظ سلامت جسمی و چه ازلحاظ از دست دادن شغل و درآمد، از افراد دارای معلولیت وجود دارد؟
حال، معلولی که اتفاقاً فاقد شغل و درآمد نیز هست، چگونه می‌تواند با مبالغ فوق‌الذکر، حتی سه روزش را سپری کند؟
آیا مدیران دولتی، رؤسا و کارمندان سازمان بهزیستی یا نمایندگان مجلس که ۳۰ درصد افزایش ناچیز را در بوق و کرنا می‌کنند، با دریافت همین مبالغ به‌صورت ماهیانه، قادر به گذران زندگی هستند؟
به نظر می‌رسد، با طرح همین چند سئوال، اشاره به نص صریح قانون، میزان و نحوه کنونی اجرای قانون و زندگی سخت و تلخ معیشتی معلولان، عمق فاجعه مشخص است و دیگر جای هیچ سخنی باقی نمی‌ماند.
اصولاً قانونی که اجرا نشود، در حکم درخت بی‌ثمر است و درخت حمایت از معلولان در جامعه ایرانی، سال‌هاست بی‌ثمر مانده؛ بهخصوص در زمینه «حمایت معیشتی از معلولان»!
ثبت دیدگاه