به گزارش خبرساز ایران، عظیمی در نقدش چنین نوشته است:
«معلولان خاصه نابینایان، مانند سایر افراد، شهروند جامعه هستند و می‌بایست با ایجاد بستر مناسب، امکان حضور فعال این قشر در جامعه و شکوفا شدن استعداد و توانایی‌هایشان فراهم شود.
مانعی که همواره در این مسیر بر سر راه نابینایان وجود دارد، عدم مناسب‌سازی و دسترس‌پذیری معابر شهری، سیستم حمل‌ونقل عمومی و ساختمان‌هاست که امکان حضور و تردد در جامعه را از این قشر سلب می‌کند و هرچند که این امر، تکلیف قانونی نیز هست و در مواد ۲ تا ۵ «قانون جامع حمایت از حقوق معلولان» نیز به آن اشاره‌شده، اما همچنان توسط دولت و نهادهای ذی‌ربط رعایت نشده و همان میزان مناسب‌سازی هم که انجام می‌شود، استاندارد نبوده و اغلب نیز سهم نابینایان از این امر، نادیده گرفته می‌شود.
به‌طور مثال، هرگاه صحبت از مناسب‌سازی به میان می‌آید، عمده تمرکز روی آسانسور و رمپ معطوف می‌شود؛ هرچند که در بسیاری مواقع، همینها نیز فاقد استانداردهای لازم هستند، اما مناسب‌سازی اماکن مختلف، فراتر از این دو مورد است.
مناسب‌سازی شامل اماکن فیزیکی مانند معابر شهری، ساختمان‌ها و سیستم حمل‌ونقل عمومی و دسترس‌پذیری محیط‌های مجازی شامل تارنماها، شبکه‌های اجتماعی و… است که این نوشته بر دسترس‌پذیری اماکن فیزیکی تمرکز دارد.
نابینایان در حرکت و جهت‌یابی، از نشانه‌گذاری‌ها و حواس غیربینایی کمک می‌گیرند که وجود مشکلاتی نظیر کف‌سازی نامناسب، انتخاب محل نامناسب جهت کاشت گیاه، اختلاف سطح‌های شدید و مسیرهای پیچیده و مبهم، باعث ایجاد اختلال عمده در تحرک آن‌ها می‌شود.
یکی دیگر از مشکلات نابینایان که کمتر توجه شده، فراهم نبودن شرایط جهت استفاده مستقل آنان از امکانات موجود در سطح شهر نظیر آبخوری‌ها، میزها و صندلی‌های تعبیه‌شده و… است.
همچنین جهت تسهیل در تردد نابینایان، استفاده از خط‌های ویژه عبور و مرور نابینایان به شکل استاندارد، حذف موانع موجود در مسیر حرکت، همسطحسازی، رعایت عرض، شیب، کف‌سازی و ارتفاع استاندارد اشیای نصب‌شده روی دیوارها در پیاده‌روها، توجه به هَرَس گیاهان در فضاهای سبز جهت جلوگیری از آسیب رسیدن به نابینایان و همچنین عدم لغزنده شدن محیط در هنگام آبیاری گیاهان الزامی است.
استفاده از میله دستگِرد در کناره‌های رمپ‌ها، پله‌ها و پل‌های اتصال مسیر خیابان و پیاده‌رو، استفاده از علائم حسی در کف، قبل و بعد از پله‌ها و رمپ‌ها، رعایت شیب و ارتفاع مناسب پله‌ها و رمپ‌ها و همچنین استفاده از نوار باریک متضاد با رنگ پله در لبه پله‌ها و رعایت میزان نور مناسب در ورودی و فضای داخلی ساختمان‌ها نیز از دیگر موارد است که با بهره‌گیری از آن‌ها، میتوان به تسهیل تردد نابینایان در معابر شهری، ساختمان‌ها، استفاده از امکانات شهری و بهره‌مندی از سیستم حمل‌ونقل عمومی کمک کرد.
در نهایت اینکه مناسب‌سازی محیط‌های فیزیکی، تنها محدود به این موارد نیست و شامل فضاهای تفریحی، ورزشی، فرهنگی، مناسب‌سازی محیط خیابان‌ها و… نیز می‌شود که لازم است نهادهای مسئول امر مناسب‌سازی، در برنامه‌ریزی و تصمیم‌گیری‌های خود، از مشاوران متخصص دارای معلولیت، ازجمله نابینایان کمک بگیرند تا امکان استفاده از اماکن و فضاهای عمومی شهری و روستایی برای تمام اقشار جامعه، هرچه بهتر فراهم شود».
ثبت دیدگاه